Antidotum na wszelkie pokłosia i pogrossia...

Z Kąkolewskim znam się od dawna. Wpadłam w jego reporterskie sieci, gdy odnalazł diament zagrzebany w popiele - pierwowzór Maćka Chełmickiego [tu]. Jednak dawno się nie widzieliśmy, więc wypada tradycyjnie zapytać: Co u pana słychać, panie Krzysztofie?
Oj, dzieje się! Np. TVP-1 wyemitowała  w grudniu polakożercze "Pokłosie". W styczniu internauci zorganizowali akcję "Nie idę na Idę", a przed paroma dniami w programie Marka Czyża "Bez retuszu" próbowano omawiać polsko-żydowskie relacje (przy nadreprezentacji jednej strony)... Źródła antypolonizmu biją wytrwale, więc nie zabrać głosu to grzech zaniechania. Nie mogłam przejść obojętnie obok takich wydarzeń, dlatego natychmiast przesunęłam w kolejce Umarły cmentarz, który pokazuje skalę zakłamania tematu.

To kolejne mistrzowskie śledztwo Kąkolewskiego dotyczące pogromu, który miał miejsce w Kielcach 4 lipca 1946 roku. Wiadomo, że w wyniku zajść zginęło 37 Żydów i troje Polaków. Tyle wiemy, a reszta to kłamstwa i mataczenie. Koronkowa robota zszyta dratwą. Arcydzieło zbrodni i propagandy. Wystarczy zajrzeć do Wikipedii, by przekonać się, że nadal podtrzymywany jest mit, jakoby pogrom był dziełem Polaków. W czasie zbierania materiałów do książki autor spotykał się z odmową udzielania informacji lub z zakazem ich publikowania.
- O pogromie nigdy ani słowa - kończyli rozmowę świadkowie.
- Ja nic nie wiem, nic nie widziałem - ucinali.
Inwigilowanie osób zamieszanych w wydarzenia i wycofywanie się informatorów przestaje dziwić w miarę odsłaniania kulis. Świadkowie wiedzą o tym, że żyją spokojnie wśród nich nieukarani zbrodniarze z bojówek PPR-ORMO, cywile, żołnierze przeróżnych formacji, służb... Zostali nosicielami tajemnic i bali się do końca. Najsilniej sprawców pogromu osłaniają publicyści, historycy pogromu, ludzie teatru kieleckiego. Przyjmują oni wersję NKWD/UB z 1946 roku i zrzucają winę na anonimowy motłoch i osoby skazane w czasie tzw. procesu kieleckiego. Kąkolewski stopniowo przedstawia rzeczywistych sprawców mordu i zaangażowanie tajnych służb polskich i radzieckich. Nie zrażają go trudności z dostępem do dokumentacji. W niespotykany dotąd sposób zablokowano wszelkie źródła i zakazano publikacji. Brak wglądu w archiwa rosyjskie, brak protokołów z posiedzeń Biura Politycznego KC PZPR z roku 1946, pożar archiwów... - to tylko niektóre z piętrzących się zapór. Nie wszystkim podobało się, że reporter snuje pajęczą sieć poszlak, aby oczyścić społeczeństwo, zdjąć odium i zrzucić na UB. A jednak się udaje - powoli, żmudnie...
To nie był pierwszy pogrom, ale przygotowany przez służby niemal perfekcyjnie. Wcześniej echa szły z ZSRS, Węgier, Słowacji, wreszcie z Krakowa czy z Rzeszowa (wersja próbna?). Podobne scenariusze zawierają te same co w pogromie kieleckim elementy, które wskazują na rolę tajnych służb. Wystąpienia przeciw Żydom to dzieło prowokatorów, którzy chcieli pokazać światu, iż wojska sowieckie i NKWD wciąż są w Polsce potrzebne do utrzymania porządku i bezpieczeństwa. Komu zależało na pogromie? Najwięcej do zyskania miał Związek Radziecki. Kąkolewski punktuje główne cele:
1. Spowodowanie masowego exodusu Żydów ukazanego jako ich ucieczka z niebezpiecznej Polski.
2. Zasianie przerażenia wśród Żydów-komunistów na najwyższych stanowiskach państwowych w ówczesnej marionetkowej RP.
3. Zasianie przekonania, że andersowcy, księża, chłopi, rzemieślnicy, harcerze tylko czyhają, by ich wyniszczyć, a jedynym obrońcą przed pogromami jest partia komunistyczna.
4. Odwrócenie się od Polski zachodnich sojuszników: Francji, Wielkiej Brytanii, USA. Uzasadnienie okupacji przez siły radzieckie (zawyżanie liczby ofiar pogromów i liczby uczestniczących Polaków).
5. Rozgrywka między światowymi syjonistami i utworzenie Izraela, w którym główną rolę chcieli odgrywać Rosjanie.

Warto wspomnieć o dacie pogromu, bo w tym samym dniu w Norymberdze miała być rozpatrywana sprawa Katynia. Nagłośnienie pogromu i odwrócenie uwagi były Rosjanom na rękę. Natychmiast przyspieszono proces, by zamknąć kwestię odpowiedzialności i winy przez ukrycie właściwych sprawców i obwinienie niewinnych.
Choć jedno z zeznań: Kolega z IW radzieckiej wrócił z Kielc po wykonaniu zadania, którym był pogrom. Po wykonaniu zadania na Plantach musieli jeszcze czekać, by rozstrzelać wszystkich skazanych w procesie (lipiec, lasek pod Kielcami).
Rozstrzelano 14 osób, choć skazano 9 (dołączono 5!). W lasku na Bukówce oczekiwał pluton egzekucyjny (potwierdzenie, że wyroki śmierci były z góry wydane). Jedynym skazanym na śmierć winnym zabójstwa był milicjant Mazur, który - to ciekawe! - miał przepiłowane kajdanki i zrzuciwszy je, zaczął uciekać z miejsca egzekucji. Czy w porę nie dotarł rozkaz, by nie strzelać za uciekającym?
Historia sfałszowania tej sprawy jest prawie równie przerażająca jak sama zbrodnia. Tak wiele zrobiono, by oszukać! A ciągłość jawna i niejawna między reżimem komunistycznym od 1944 roku po dziś dzień powoduje, że ochrona tajnych służb wydaje  się równie ważna, co zniesławianie ofiar procesu, utożsamianie ich domniemanej zbrodni ze zbrodniczością kielczan i całego społeczeństwa polskiego. [s.139]

Na budynku, w którym rozegrała się tragedia, wisi tablica z napisem:
Pamięci 42 Żydów zamordowanych 4 lipca 1946 roku podczas rozruchów antysemickich - wmurowana w 44 rocznicę z inicjatywy Lecha Wałęsy Przewodniczącego NSZZ Solidarność.

Cóż mogę dodać? Niech przepraszają ci, którzy zawinili.

Komu polecam książkę? Cierpliwym badaczom. Niepozorna pozycja, a zatrzymała moje czytania, bo gąszcz faktów, ogrom relacji, mnóstwo odniesień. Rzetelna, mrówcza, reporterska praca Potwora z Saskiej Kępy! I chwała Wydawnictwu Von Borowiecky, że nie ugięło się pod presją poprawności politycznej i walczy o prawdę historyczną.