List do przyjaciela

Witaj, J. :)

Wolny czas sprzyja refleksjom i przyjrzeniu się naszym relacjom z Najwyższym. Przede wszystkim dziękuję Ci za pomysł przeczytania „Chaty”. Wytrąciła mnie ta lektura z martyrologiczno - patriotycznych kolein. Była to też akuratna chwila na próby wybaczenia sobie, pogodzenia się z losem i spojrzenia na życie z innej perspektywy – chodzi tu szczególnie o bliską mi osobę, która doświadczyła tragicznego odejścia członka rodziny.   Obwiniała się, że mogła częściej być blisko, rozmawiać, wyciągnąć rękę... Niczym ojciec w powieści targany wyrzutami sumienia, że nie dopilnował córeczki. Więc mówiłam do niej Williamem Youngiem...

            Ci mi z kolei dała lektura? Oddaliła od aktualnych problemów. Nie tak wygląda nasze życie, jak można zobaczyć na Facebooku – pięknie, młodo, z uśmiechem i przytupem. Gdy mamy dość narzekania i smutków w codzienności, to uciekamy w ten iluzoryczny świat, pełen „przyjaciół” i lajków. A w „Chacie” czytam o otwartym wyrażaniu miłości, o znaczeniu prostych, szczerych gestów i że byt jest zawsze ważniejszy od wyglądu. W rozmowach liczą się szacunek, zainteresowania i czułość, a zaufania nie można wymusić. Żyjemy uwięzieni w schemacie, by dążyć do władzy. Jesteśmy ślepi i nie dostrzegamy swojego miejsca we wszechświecie. Sentencje się mnożą, że nie zdążam z pisaniem. W swojej wyobraźni zadaję sobie za autorem pytanie, gdzie spędzam większość czasu – w teraźniejszości, przeszłości czy przyszłości? Oczywiście tak jak bohater zamartwiam się budzącą lęk przyszłością i próbuję zdobyć wpływ na własne życie. A przecież wystarczą radość, prostota, czystość, przyjaźń z Jezusem... Tylko że w książce wszystko jest takie łatwe! Życie nie jest takie oczywiste, o nie!

            Co kładło się cieniem na lekturę? Wspominałam Ci kiedyś krótko, że nie mogłam wejść w konwencję widzenia Boga. Trzy Osoby – tak, bo w takiej wierze zostałam wychowana. Jednak Tata jako Murzynka!!! – nie mogłam zaufać takiemu widzeniu. I Bóg - według mnie - nie może być kobietą! A tu dwa w jednym. Takie odczytanie przeszkadzało mi w drugiej połowie książki okrutnie! Rozmowy z Boskimi osobami, docieranie do sedna życia, wyłuskiwanie bólu i oswajanie go, w końcu wybaczenie – PIĘKNE. Jednak zostaję przy Bogu Ojcu, sprawczej sile Ducha i Jezusie, który przyszedł do nas jako Człowiek.

            Tu łączą się moje obecne poglądy, m.in. wmuszana nam tolerancja i multikulturowość. Gdy zaglądam do „Chaty” – mimo pięknej idei wydaje mi się zbyt poprawna politycznie. Może bez tego ukłonu nie byłoby o niej tak głośno. Tak wygląda nasz rynek książki. Ukułam swoją teorię, że jeśli autor(ka) takiej postaci nie wprowadzi, to będzie mieć problem z dystrybucją. Ufff, to jedyny zarzut wobec percepcji tej powieści...

            J., zadowalająca odpowiedź? Jestem szczera jak zwykle. „Chatę” odkładam na półkę z myślą, że może będzie mnie jeszcze kiedyś wspierać. Twoja recenzentka – B.:)