Lekcja patriotyzmu - odrobiona

Tyle patriotyzmu w mediach z okazji świąt majowych! Może w Dniu Flagi kilka słów o innym naszym symbolu narodowym?
Mazurek Dąbrowskiego - mimowolnie prostujemy się, łzy napływają do oczu. A ile razy zastanawialiśmy się, o czym? o kim? my właściwie śpiewamy? No jak - Dąbrowski to legendarny twórca Legionów we Włoszech, Czarniecki zawrócił z wojskiem, gdy kraj znalazł się w potrzebie, a Bonaparte przywrócił do życia polską ziemię. Czy tu w ogóle jest o czym mówić?
Pomyślałam o tym, czytając  J.M.Rymkiewicza Wieszanie, gdzie co rusz pojawiało się nazwisko Dąbrowskiego. Dlaczego nikt mi wcześniej nie powiedział, że to pół-Niemiec, który ponad dwadzieścia lat służył w armii saksońskiej i po polsku mówić nie umiał? Złożył przysięgę konfederacji targowickiej. Po epizodzie z Legionami od 1802 roku znowu służba włoska. Tam wstąpił do masonerii i został adeptem 29 stopnia rytu szkockiego. Przeciętny Polak niewiele wie o jego karierze wojskowej, a przecież współcześni mu nazywali go "Niemcem", "kondotierem" albo "Bernardem Weimarskim". Dwa razy był posądzany o zdradę. Dlaczego zatem trafił do hymnu? Może  li tylko dzięki przyjaźni z Wybickim?
Drugi nasz "bohater narodowy" - Stefan Czarniecki. Psychopata, barbarzyńca, mordował cywilów. I znów oddajmy głos współczesnym. Był przez rodaków znienawidzony! Jakim był dowódcą? Przede wszystkim najbardziej bezwzględnym polskim wodzem XVII stulecia. Jego wojska regularnie łupiły współobywateli, mordowały jeńców. Z łupów i okupów za jeńców zgromadził wielki majątek. Nie bez wpływu na jego psychikę był początek służby w słynących z bestialstwa oddziałach lisowczyków. Nie odebrał żadnego wykształcenia, pochodził z niezbyt bogatej rodziny - może to też miało wpływ na sposób postępowania. Kozacy długo będą pamiętać wroga, który wsławił się krwawymi pacyfikacjami na Ukrainie. Nie byłoby to możliwe, gdyby nie podległe jednostki utrzymane w żelaznej dyscyplinie, gdzie dowódca nie wahał się stosować okutnych kar. Deklaracja żołnierzy, że dla ratowania ojczyzny nic ich nie zatrzyma, odwołuje się do historii z XVII wieku, kiedy Czarniecki przeprawił się z Jutlandii na wyspę Als, czyli do Danii, a nie do Polski. Był uczestnikiem kampanii duńskiej, ot co (Pamiętniki Paska). Ponawiam pytanie - dlaczego trafił do hymnu?
Odpowiedzi brak.
Różne drogi Polaków kierują nas w stronę Napoleona. To bardziej wódz niż człowiek. Za namiastkę państwowości zapłaciliśmy krwią tysięcy rodaków. Stracone nadzieje, represje, kazamaty, wzmożony terror po klęsce kampanii napoleońskiej - to cena wierności Bonapartemu.
Sam Wybicki uchodził za radykała. Dążył do ulżenia doli chłopów. Widział anarchię tłumów w czasie Insurekcji, czego ślady są w pozostawionych pamiętnikach. Gdy po bitwie maciejowickiej Kościuszko - według propagandy - wyrzekł słowa o końcu Polski, reakcją były słowa Wybickiego: Jeszcze Polska nie umarła...
I teraz - co skłoniło Wybickiego do wyboru postaci tych, a nie innych? Trzy żyjące wówczas - Dąbrowski, Kościuszko, Bonaparte i jedna nieżyjąca - Czarniecki. Z tych tylko Kościuszko cieszył się niezachwianą reputacją. Dlaczego nie wybrał jego? Albo Żółkiewskiego?
[Dla pełnego obrazu - Kościuszko pojawia się w rękopisie, ale  dopiero w szóstej, mniej znanej zwrotce.]
Spory o to, która z pieśni - poczynając od Bogurodzicy, a na Rocie kończąc - powinna zostać hymnem, toczyły się w okresie międzywojnia. Nie tak dawno.

Według mnie hymnem mogła zostać Rota. I już.