I pokonują w pojedynkę długie kilometry życiowych maratonów, których metą jest niejasna przyszłość. Zszokowały mnie szkolne realia. Trudno mi było uwierzyć, że klasa to nie tylko teren walki z nauką, z niezrównoważoną nauczycielką, ale przede wszystkim... z grupą rówieśników! I to w takiej skali. Okrutne słowa wobec tych, którzy są inni, nie chcą się podporządkować. Wszechobecna przemoc i kradzieże. Bezsilność i łzy. W tej ponurej rzeczywistości poruszają się nasi bohaterowie - Joanna, którą opiekuje się starsza siostra i Wiktor - eurosierota. Takich pogmatwanych życiorysów jest tu więcej. Bo jeszcze Kaja - wyśmiewana z powodu otyłości. Powolutku zbliżają się do szczęśliwego finału, ale nie mam żalu do autorki, że tak lukrowo. Poruszyła ważne sprawy, prowokuje do dyskusji i przemyśleń, a wszystko opisane sprawnym piórem. Szczególnie dobrze czytało mi się kartki z pamiętnika Zosi - nauczycielki przez wielkie N, która walczy o beznadziejne przypadki i zdaje się rozumieć szeroki repertuar wiecznych trosk uczniów. Szukałam razem z nią odpowiedzi na nastoletnie pytania.
Lubię Kosmowską. Po wysłuchaniu jej "na żywo" przeczytałam wszystkie książki (oprócz młodzieżówki). Może najmniej spodobała mi się Prowincja - zbyt lekka, wcale niepodobna do pozostałych. Zauroczył mnie Gobelin. Pięknie utkany. Raz szary, czasem wkradały się kolorowe nitki. W moim też przędłaby się czarna, Norwidowska. W raptularzu zapisałam:
Ta nitka to ja. Przewijam się przez palce czasu, plączę w zdradzieckie supły. Czasem pękam, bo mnie przerywa niecierpliwość życia, i wtedy tracę z oczu kłębek. Na szczęście wiem, że trzeba go odnaleźć, aby dalej mądrze pleść, wpasować w ramę przyszłości. [...] Ta krzywa nitka w splocie radości i bólu to ja. Jaką rolę wyznaczył mi Wielki Tkacz w tym gobelinie?
I jeszcze piękna dedykacja:
Tym wszystkim, którzy rosną jak drzewa, wczepione korzeniami w piekło, ale bujną koroną doświadczeń sięgają nieba.
Z przyjemnością wybrałam się też w podróż Niebieskim autobusem po wspomnienia z PRL-u.
A Hermańce? - tkwią w każdym z nas. Dobra, ciekawa książka. Zastanawiam się, ile w każdym z nas jest "hermańców", czy można się z nich wyzwolić, wyjść za granice. Bycie w środowisku, uzależnienia, humor... - pięknie to połączyła.
Potrzebny mi ten uśmiech Kosmowskiej, właśnie teraz ...
Nie sądzę aby była to książka dla mnie. Głównie z tego względu, że zdaję sobie sprawę z tego, iż samotność staje się chlebem powszednim wielu, a właściwie w każdym z nas jest ona w jakiś sposób zakorzeniona, ale to od nas zależy czy przyćmi nam wszystko, tak myślę. W każdym razie raczej unikam książek, które bazują na refleksjach na temat różnych rodzajów samotności, z powodu zwykłego lęku przed tym złem ostatecznym.
OdpowiedzUsuńA ja też będę ją miała i to wkrótce, bo moja Miśka poprosiła koleżankę, żeby mi z Polski przywiozła. Hop sasa, tralala.
OdpowiedzUsuńPowiem ci tylko jeszcze, że tę młodzieżowkę też zalicz w wolnym czasie (paradne, wolny czas, kto go ma?), bo ona nie taka młodzieżówka całkiem, familijna bym to ujęła
Przed samotnością nie można się ukryć, a nawet przykryć ją przypadkowym towarzystwem. Okrucieństwo świata i nawet przyzwolenie na nie widać już w przedszkolach.
OdpowiedzUsuńCoś czarnowidztwo mnie ogarnęło.
~Dziewczyny, nie śpicie? Zacznę cytatem z tejże książki: "Jestem starsza od siebie sprzed chwili o cały rok." Właśnie zaczęłam świętować urodzinki. Oj, smutno odebrana książka, a naprawdę dobrze się czytało.
OdpowiedzUsuń~Kasiu, to książka dla każdej wrażliwej osoby, a tej cechy molom nie brakuje. Może przyjdzie jej czas.
~Kasiu, pewnie poczytam, bo kupiłam córci, nawet z dedykacją. Tylko jest jak piszesz - czasu tyle, co kot napłakał i wybierz tu coś spośród pokus książkowych.
~Nutto, ja też myślałam, że takie okrutne przypadki, to właśnie przypadki, ale wdałam się w gorącą dyskusję z córcią i potwierdziła wersję nagromadzenia smutków i walk w gimnazjum. Nie mogę przegnać myśli, skąd tyle tego się bierze. Oby kończyło się jak u Kosmowskiej - tego życzę wszystkim samotnym nie tylko w sieci :)
Wszystkiego dobrego z okazji urodzin, mnóstwa ciekawych książek i czasu na ich czytanie ;-)
OdpowiedzUsuńCo do Kosmowskiej, to nie czytałam wszystkiego (np. "Gobelinu" jeszcze nie), ale chętnie sięgam. "Prowincja" była wg mnie całkiem miła w czytaniu, może akurat wtedy potrzebowałam czegoś lżejszego kalibru. "Hermańce" jakoś nie przypadły mi do gustu. Zaś z "młodzieżówki" - polecam "Bubę" - zgadzam się, że to raczej książki familijne. Dużo ciekawych wniosków można wyciągnąć po tej lekturze.
~Agnesto, pięknie dziękuję za życzenia. Zaglądam na półkę córki - stoją "Złota rybka" i "Puszka". Trzeba będzie wrzucić do torebki. Rzeczywiście, czemu nie? Autorkę cenię, a tu luka. :)
OdpowiedzUsuńJeszcze zmieszczę się z życzeniami. Pięknych i radosnych dni do kolejnych urodzin:)
OdpowiedzUsuń~Nutto, dzięki; ale zdążyłaś! :):):)
OdpowiedzUsuń:) Książkowcu Drogi,
OdpowiedzUsuńNutta zamknęła peleton gości punktualnych, ale nic nie stoi na przeszkodzie, bym otworzyła furtkę dla spóźnialskich.
Urodzinowo: Uśmiechu, co niczym domino uruchamia ciągi dotknięć, zdarzeń, inspiracji. Uśmiechu, gdy już możesz ogarnąć kawałek wzoru.
Pozdrawiam!
Całkiem intensywnie sobie poczynasz, blog przecież młodziutki.
ren
~Tamaryszku, jak miło, że tu zajrzałaś! Aura urodzin jeszcze mnie nie opuszcza, dlatego dziękuję za piękne życzenia. Cieszę się, że wróciłaś do blogowania, bo jestem i byłam Twoim wiernym czytelnikiem. Wprawdzie - jak zauważasz - blog młodziutki, ale ja wytrwale prowadziłam papierowy raptularz, czytałam Wasze zapiski i zatęskniłam za rozmową, a nie tylko monologiem. Namawiała mnie Virginia i stało się. Chyba dobrze. Pozdrawiam cieplutko z mojego papierowego domu. :):):)
OdpowiedzUsuń