Mam wrażenie, że autorka wykorzystała czyjąś historię, dopytała specjalistę i wrzuciła parę nazw leków, żeby uwiarygodnić realia i tyle. Czyta się dobrze, ale ani to bestseller, ani powieść psychologiczna, jak sugeruje okładka. Ot, spodziewałam się więcej.
Wystawiać oceny? W skali 1-6 najwyżej 4.
W książce roi się od kobiet. Dwie najważniejsze to dziarska 80-letnia Funia i jej córka Daniela. Ich wzajemne relacje spać nie dają. Uderza brak kontaktu, rozmów, wyjaśnień. Żale z przeszłości nakładają się na to, co dziś. Zawziętość Funi zadziwia. Patrząc z perspektywy córki, to ona ma rację. Ale nic to. Są jeszcze alebabki - silna grupa pod wezwaniem. Dobierały się latami. Są razem na dobre i na złe. W każdy piątek spotykają się w domu u jednej z nich i tam wolno im wszystko - oprócz narzekania. Jedzą, piją (!), debatują, sprzeczają się, napominają, wspierają. Zbudowały coś, czego społeczeństwo im nie dało - własny mikrokosmos, gdzie nikt nie czuje się samotny, niepotrzebny, wyrzucony poza nawias. Tylko pozazdrościć. Książka powinna być czytana na głos w klubach seniora czy złotej jesieni (a może jest), bo buduje wiarę, że życie w smudze cienia też ma sens, może być piękne i wartościowe.
Czym skończy się wyrywanie Funi spod opiekuńczych skrzydeł Danieli i która z nich ma rację - trzeba doczytać. Wbrew pozorom to nie tylko książka dla starszych pań. Raczej dla każdej matki i córki. Alebabki mnie porwały.
Ocena: 5/6
Zastanawiam się jak to jest z Tobą. Jesteś bardzo młodą osobą a masz wilczy apetyt na czytanie. Ciekawość świata? Czy to zdjęcie na górze przedstawia Twój pokój?
OdpowiedzUsuń~Pisany inaczej:) ja sama zastanawiam się, jak to ze mną jest. I nic wymyślić nie jestem w stanie. Dlatego czytam, bo w książkach może znajdę odpowiedź. Pokój mój, w panoramicznym oglądzie. Moim marzeniem było zamieszkać w bibliotece i powoli tak się dzieje. Co do wieku, to bez kokieterii - na zdjęciach jestem ja, ale to jak z G.Torbicką - z daleka nie widać zmarszczek. Jedyne prawdziwe co piszesz, to o wilczym apetycie na czytanie. Może to lęk przed zniknięciem w smudze cienia, o której wspominam w powyższej recenzji. Szukam rozpaczliwie odpowiedzi na pytania o sensy i bezsensy życia. Oddala mnie to od życia, ale przybliża do mnie samej. W każdej lekturze coś jest i nie przekreślam żadnej, stąd znajdą tu się pewnie różności. Czasem warto przeczytać kilkaset stron, żeby wyłowić jedną myśl. I chyba tych moich myśli w cudzych słowach szukam. Zatapiam się w książkach, bo to jedyna dozwolona ucieczka z chomiczej karuzeli. Oj, długo by tak... Pozdrawiam, Myślicielu:):):)
OdpowiedzUsuńNajwyższa półka nie zawsze jest najlepsza. :) Cieszę się, że miałaś okazję przeczytać ciepłe, optymistyczne książki. Czasem warto oderwać się od szarej rzeczywistości.
OdpowiedzUsuńW kwestii ocen. Niektórzy je wystawiają, niektórzy nie. Ja korzystam też z Biblionetki, gdzie oceny są.
Rzecz jasna podchodzę do tych "stopni" z dystansem, bo wiadomo, że każdy czytelnik ma inny gust.
Miłego i słonecznego popołudnia!
~Lirael, też miałam kilka zakupów nietrafionych mimo entuzjastycznych ocen. Jednak zawsze z chęcią klikam, żeby sprawdzić, co ktoś ocenił na 5-6. Z Bnetki też korzystam. W takim zalewie wydawnictw to konieczność.
OdpowiedzUsuńAle cudne leniuchowanie!Niech trwa!:)
ja właśnie jestem w przeddzień sięgnięcia po Szepty, już się nie mogę doczekać.
OdpowiedzUsuń~Kasiu, dobra lektura gwarantowana. Przesuń w kolejce do przodu i dużo czasu życzę:)
OdpowiedzUsuńW czasie spotkania autorskiego przed wydaniem tej książki pani Matuszkiewicz mówiła,iż Alebabki istnieją i od nich wszystko się zaczęło:)
OdpowiedzUsuń~Nutto, to są uroki spotkań autorskich, na które tak namiętnie biegam, kiedy tylko mogę. Co do alebabek to podejrzewałam, że autorka podpatrzyła, bo są tak realne! Dobrze, że zaistniały w książce.:)
OdpowiedzUsuńBycie młodą osobą nie stoi w sprzeczności z wilczym apetytem na czytanie - to tak a propos wpisu pisanegoinaczej ;-)
OdpowiedzUsuńCoś chyba czytałam Matuszkiewicz, lubię takie książki "z nienajwyższej półki", nie da się ukryć, że nawet tzw. czytadła są nam potrzebne ;-)
~Agnesto, ja nawet myślę, że z wiekiem apetyt maleje, bo i oczy nie te, i odpocząć trzeba... Każda lektura powinna mieć swój czas. Szczególnie dzięki DKK mam możliwość odwiedzania różnych światów, bo kierując się moimi sympatiami, stałabym się monotematyczna, czytaj - nudna. Kolorowych wyborów! :)
OdpowiedzUsuńSzukałam @, ale w takim razie napiszę tutaj:
OdpowiedzUsuńMiły Książkowcu, wypowiedź o "Cieniu Poego" była bardzo subiektywna, książka raczej nie z mojej bajki, zapewne każdy czytelnik miałby inne wrażenia... Proponuję nie przejmować się moją opinią ;D
Chętnie przeczytam "Szepty". Alebabki to super pomysł. W życiu niestety jest tak, że kobiety często poświęcają CAŁY swój czas mężowi i dzieciom, a w rezultacie same na tym tracą, bo nikt tego nie doceni jak powinien i same sobie szkodzą oraz rodzinie. Dobrze jest wszystko wypośrodkować.
OdpowiedzUsuńJa także nie lubię takiego niedosytu jak przy "Krzyku ciszy". Autor powinien porozwiązywać to, co namotał w poszczególnych wątkach, aby czytelnik czuł się ukontentowany zakończeniem.
~Anetko, ja też przez wiele lat walczyłam z dylematem, jak się "podzielić" na dom i pracę, a teraz wiem, że po prostu ja powinnam być dla siebie najważniejsza. I reszta świata wcale na tym nie traci. Troszkę egoizmu trzeba mieć.:)
OdpowiedzUsuń