Śladami Langdona

Dan Brown u mnie? Wiem, co na blogach piszczy. Że płytkość fabuły, powielony schemat, banał, bzdura, nuda, rażąca niekompetencja, spłycona sztuka, zmęczenie materiału, straszliwie naiwne... Takie opinie na portalach, gdzie często byle co jest wysoko ocenione. Nie wypada czytać najpopularniejszego pisarza świata. Kultowy może być nasz drugorzędny Nienacki, ale autor Kodu Leonarda ... już nie.
A ja sobie czytam, bo chcę odpocząć.  Bo dotyka literatury i tym razem żaden obraz w roli głównej, a dzieło Dantego. Bo wspominam włoskie wakacje.

Skoro nikt nie czytał, to streszczę. Dzielny Robert Langdon wyrusza wbrew swojej woli w podróż. W jego ręce trafia kościany artefakt z Mapą Piekieł mistrza Botticellego. Jej rozszyfrowanie jest jedyną szansą na znalezienie odpowiedzi na pytanie - dlaczego jest ścigany? Prawdę można ujrzeć wyłącznie oczami śmierci - te słowa brzmią groźnie i tak jest, skoro własny rząd próbuje go wyeliminować. Stopniowo odsłania się przed nami cel poszukiwań, a stawką jest obrona przed zabójczą zarazą lub skażeniem biologicznym. Bioterroryzm ma na celu redukcję ludzkiej populacji. Wierni czytelnicy oddychają z ulgą, że tym razem nie ma żadnych teorii spiskowych, tylko mowa o globalnym kryzysie wywołanym przeludnieniem. Jak bardzo się mylą, o tym jutro.
A ja wpadłam na pomysł, że tych, których wątek sensacyjny nie porywa, wezmę w podróż śladami naukowca. Wykorzystałam już ten motyw po greckiej podróży, gdy połączyłam krajobrazy z prozą Herberta [tu]. Wprawdzie gdzie tam autorowi Inferna do naszego mistrza, ale spróbuję. Dziś w roli głównej Florencja widziana oczami Dana Browna.

Obudziłem się we Florencji... Nie było na świecie miasta bardziej związanego z tym twórcą. Dante Alighieri przyszedł na świat we Florencji, dorastał w niej, tu się zakochał w Beatrycze, jeśli wierzyć legendzie, i z tego miasta został okrutnie wygnany, aby błąkać się po prowincji przez wiele lat i tęsknić za domem.[...] Gdy Robert przypomniał sobie te słowa pochodzące z siedemnastej pieśni Raju, spojrzał na prawo, za rzekę Arno, na odległe wieże starej Florencji. (s.107)

Dla Langdona zakochanego od dawna we włoskiej sztuce Florencja była jednym z ulubionych europejskich miast. Tu na jej ulicach bawił się jako dziecko Michał Anioł i w tutejszych pracowniach rozpoczął się włoski renesans. To miejsce przyciągało miliony turystów, oferując im w galeriach Narodziny Wenus Botticellego, Zwiastowanie Leonarda i największą dumę miasta - Il Davide. (s.49)

Langdon był oczarowany Dawidem Michała Anioła, gdy ujrzał go po raz pierwszy, będąc jeszcze nastolatkiem.[...] Ogrom Dawida i jego idealna muskulatura zadziwiały niemal wszystkich. [...] Michał Anioł użył klasycznego contrapposto, aby stworzyć iluzję, że Dawid pochyla się na prawo, widz odnosił wrażenie, że na jego lewej nodze nie spoczywa żaden ciężar, mimo iż właśnie ona podtrzymywała kilkutonową bryłę marmuru. (s.49)

Palazzo Vecchio przypomina wielką figurę szachową. Jego masywna czworokątna fasada i kwadratowe blanki strzegą południowo-wschodniego narożnika piazza della Signoria.
Jedyna wieża tego pałacu, wyrastająca z samego środka kanciastej twierdzy i tak wyraźnie widoczna w panoramie miasta, stała się najbardziej rozpoznawalnym symbolem Florencji.
Wzniesiony na potrzeby rządzących budynek wita wstępujących w jego progi gości onieśmielającymi posągami. (ciąg dalszy opisu pomników na s.190)

Najbardziej znana na świecie kładka dla pieszych - Ponte Vecchio.
Korytarz Vasariego, unoszący się nad ziemią na niemal całej długości, przypominał gigantycznego węża wijącego się między budynkami, od pałacu Pitti, przez rzekę Arno, aż do serca florenckiej starówki. (185)

 Znajdowali się teraz nad Ponte Vecchio - średniowiecznym kamiennym mostem, który służył jako piesza przeprawa na starówkę. Pod nimi pierwsi turyści rozkoszowali się widokiem straganów, które zdobiły to miejsce od piętnastego wieku. Dzisiaj okupowali je głównie złotnicy i jubilerzy, ale nie zawsze tak było. Początkowo na moście znajdował się największy florencki targ mięsny, lecz w 1593 roku przegnano stąd rzeźników, ponieważ odór przedostawał się do wnętrza Korytarza Vasariego, gdzie ranił delikatny zmysł powonienia wielkiego księcia.

Piazza del Duomo. Ta ogromna przestrzeń mieszcząca w sobie cały kompleks zabudowań, stanowiła dawnymi czasy religijne centrum Florencji. Dzisiaj, zdegradowana do kolejnej atrakcji turystycznej, wciąż tętniła życiem. [...] Il Duomo - albo bardziej formalnie, katedra Santa Maria del Fiore - prócz dostarczenia przydomka Busoniemu - mogła się poszczycić mianem duchowego serca Florencji, aczkolwiek w swojej kilkusetletniej historii była niemym świadkiem wielu dramatów i intryg. To w jej murach toczyła się długa i zawzięta dyskusja nad Sądem Ostatecznym - zdobiącym wewnętrzną powierzchnię kopuły, wzgardzanym freskiem Vasariego... (s.299)

Baptysterium Świętego Jana. Choć jego elewacja też została pokryta różnokolorowym marmurem, wyróżniało się kształtem - zostało bowiem zbudowane na podstawie idealnego ośmioboku. Ośmiościenna budowla - zdaniem niektórych przypominająca tort - składała się z trzech odmiennych warstw zakończonych ośmiobocznym stosunkowo płaskim dachem. [...] Było to dzieło czystej symboliki. W chrześcijaństwie cyfra osiem symbolizuje odrodzenie. [...] W ciągu minionych stuleci ochrzczono tu wiele sławnych postaci - w tym Dantego. (s.301)

Lorenzo Ghiberti potrzebował niemal dwudziestu lat, by stworzyć liczące cztery i pół metra wysokości przepiękne skrzydła z litego brązu. Ozdobił je dziesięcioma panelami przedstawiającymi postacie biblijne, które były tak wiernie oddane, że sam Giorgio Vasari nazwał wrota "bezspornie idealnymi w każdym detalu", a także "najpiękniejszym arcydziełem, jakie kiedykolwiek stworzono". Ale to Michałowi Aniołowi zawdzięczają one przydomek, którym określa się je po dziś dzień. To on stwierdził onegdaj, iż są tak piękne, że mogłyby służyć jako ... Wrota Raju. (s.302) Biblia wykuta w brązie.
To tutaj nasz bohater przekonał się, że rozwiązanie zagadki znajduje się najprawdopodobniej w Wenecji. Wyśpijcie się przed kolejnym etapem...