Warto marzyć

W grudniu po raz pierwszy odważyłam się książkowo pomarzyć i stało się. W końcu wiem, jakie to uczucie, gdy otrzymuje się w prezencie książki. Najbliżsi się spisali, a czasem marzeniom trzeba dopomóc, co niniejszym czynię.

Oczy radują kresowe wspomnienia Pawełczyńskiej. Korci Dziedzictwo Wybranowskiego (Dmowskiego). Koniecznie muszę przeczytać Kompendium patriotyzmu. A przy okazji zamówienia wypatrzyłam Zakazaną historię. To trzy tomy różnych autorów, których teksty mają usunąć białe plamy w najnowszej historii Polski. Tematy nie są nagłaśniane z różnych powodów. Poznałam np. prawdziwą historię Oskara Schindlera, dowiedziałam się, dlaczego Stalin był antysemitą i czy Piłsudski zlecił zabójstwo generała Zagórskiego... Świetny cykl.

Prezentowałam ostatnio Dom Starowieyskiej - Morstinowej i pod wpływem lektury dokupiłam tejże autorki Patrzę i wspominam. Przeczytałam też z przyjemnością rozmowę z Małgorzatą Braunek. Weszłam w biografie. Aktualnie czytam Katarzynę Wielką, ale ze względu na objętość i sposób pisania (to nie powieść, po której się ślizga), opinia pojawi się nie wcześniej niż w lutym. Wciąż przede mną wytęsknione spotkania z poetami - Wierzyńskim i Broniewskim. Będzie też pierwsze podejście do Holewińskiego, a Przebiśniegi kojarzą mi się z ulubioną porą roku (chociaż tu nie o takie skojarzenia chodzi).

Na chwilę uwagi zasługuje William Styron i jego esej o depresji Ciemność widoma. Maleńka rzecz, a piękna. Nie ukrywam zainteresowania tematem, choć dużo o nim w moim papierowym raptularzu. Tytułowy oksymoron celnie oddaje zawartość. Autor odkrywa widoki "obszarów smutku i cieni bolesnych". Zdaje sobie sprawę, że cierpi na poważne zaburzenia depresyjne i szarpie się beznadziejnie. Mówi o całkowitym braku akceptacji samego siebie, o poczuciu bezwartościowości, lukach w pamięci, panicznym lęku, nastroju przejmującego smutku, bolesnym odrętwieniu... Śledzimy ewolucję  choroby z naiwną nadzieją na ustabilizowanie i wiarą w wartość psychoterapii czy działanie leków przeciwdepresyjnych. Styron zdaje sobie przy tym sprawę z faktu, jak trudno opisać słowami te stany. A przecież to pisarz! Wspomina innych pogrążonych w tej chorobie, więc trafiają na karty Albert Camus czy Romain Gary. Później serwuje nam swoisty apel poległych, wyliczając z nazwiska tych, którzy sobie z dominującym mrokiem nie poradzili: Vincent van Gogh, Virginia Woolf, Sylvia Plath, Jack London, Ernest Hemingway, Siergiej Jesienin, Tadeusz Borowski, Władimir Majakowski... - można ciągnąć jeszcze długo.  Przełomem jest wieczór, gdy i do Autora trafia myśl, by przestać uciekać i uwolnić się od cierpienia... Relacja ze zmagań z chorobą może być użyteczna dla innych, taką nadzieję ma autor. Kończy zdaniem Dantego:
[I oto] wyszliśmy znów zobaczyć gwiazdy.