Bezksiążkowy wpis

Nic nie robić, nie mieć zmartwień, chłodne piwko w cieniu pić...
Jeśli tak, to tylko w Bawarii. Miałam uroczą majówkę. Nie tęskniłam za komputerem ani za czytaniem. Wprawdzie pojechała ze mną Babunia F.Deghelt, ale prawdziwe babciowanie tak mnie zaaobsorbowało, że nawet nie zajrzałam.

Z moją Anielką - głównym punktem programu - na spacerze w Wildparku.

Kilka spostrzeżeń, może kogoś zainteresują.
Trafiliśmy na Maibaum, czyli stawianie drzewa. W każdej miejscowości stoi umajone drzewo. Dzień wcześniej się je przygotowuje, maluje, a przede wszystkim pilnuje. Młodzi bawią się całą noc, a pierwszego maja słup stawia się w centralnym miejscu.

Bardzo podobały mi się budynki - czyściutkie, ozdobione malunkami, w oknach zazdrostki - często ręcznie dziergane. Tutaj na zdjęciu piekarnia w rynku.

Strój bawarski można zobaczyć nie tylko na wystawach. Zdarza się, że kobiety noszą go podczas prac gospodarczych. W ogóle Bawaria tradycją stoi. Zwyczajowe pozdrowienie jest odpowiednikiem naszego Szczęść Boże. Po moim pierwszym Guten Tag bardzo się zawstydziłam. Nikt tak nie mówi! Młodzi witają się słowami halo! lub serwus!, a dorośli bez wyjątku - wspomnianym chwaleniem Boga, które u nas ugrzęzło chyba w Lipcach Reymontowych. Kłaniają się wszyscy, trudno przejść bez uśmiechu, a obok dziecka nikt nie zostaje obojętnym. Koło szkoły każdy zwalnia chyba do 10 km/h, bo dzieci to skarb. A jeśli już o szkole, to w miejscowości, w której byłam, gimnazjaliści mieli szklarnie i wystawione rośliny do sprzedania. W wolny dzień stało to sobie wszystko, a ja pytałam, czy ktoś nie ukradnie. Żałosna polska rzeczywistość, która jeszcze raz się pojawiła, gdy zobaczyłam kwitnące w polu tulipany i narcyzy. Można się zatrzymać, zerwać i wrzucić pieniądze do puszki. Życzliwość daje się zauważyć na każdym kroku. Ludzie uśmiechają się, pomagają i to nie tylko starsi. Kłaniali się uczniowie, gdy zatrzymałam się i patrzyłam na zajęcia. Żadnych krzyków, wulgaryzmów, niszczenia mienia. Zachodziłam w głowę, gdy myślałam o naszych gimnazjach. Dalej nie wiem, czy to kwestia kultury materialnej, czy tkwienie w tradycji chrześcijańskiej. Bo symbole religijne co krok. Gdy u nas tak walczy się z krzyżami, a  media lansują obraz zlaicyzowanej Europy, tam w każdym samochodzie ( a mają wypasione, bo Bawaria to produkcja BMW) krzyżyki, różańce, aniołki, a wzdłuż ulic kapliczki i krzyże. Kościół łączy się z innymi budynkami i nikt nie podaje do sądu proboszcza, że zakłóca ciszę dzwonieniem. Zdaję sobie sprawę z odrębności tego landu, ale te obserwacje dały mi tyle do myślenia, że pytam siebie słowami piosenki - Polsko, co się z Tobą stało?

Mały widoczek z serii "Tu byłam". Miejsce ciekawe, bo wkoło góry, więc i zaułki urokliwe.

Jeszcze rozczuliłam się na parkingu, gdzie życzliwość dotyka nie tylko ludzi, ale i zwierzęta.  Łatwiej było przejechać z psiną te tysiące kilometrów.

Żeby nie było, że tak całkiem bezksiążkowo. Po powrocie wskoczył  na biurko całkiem miły stosik. Serce bije mi mocniej na Macieja Urbanowskiego, którego polubiłam za telewizyjne Erraty do biografii. Teraz mam jego kolejną pozycję Dezerterzy i żołnierze. Szkice o literaturze polskiej 1991-2006.  Wspaniała książka, która poprowadziła mnie dalej i tak odkryłam J.Narbutta (o nim pod koniec maja, bo będzie rocznica śmierci; a na uwagę zasługuje, bo to skrupulatnie przemilczany poeta i prozaik).
Upolowałam - nareszcie! - Siedem lat w więzieniu E.Ludkiewicz. Przeczytałam dziś w nocy, bo to o Fordonie, gdzie siedziała moja chrzestna (też napiszę).
Książki są tlenem kultury - tak napisał Marek Oramus i jak tu nie kupić jego Rozmyślań nad tlenem.
Na samym dole Gawędy o zmierzchu B.Królikowskiego. To narracja snuta z pamiątek zgromadzonych w rodzinnym domu; książka pełna zdjęć i nostalgii za minionym.

Też tęsknię za minionym. Tym wczorajszym, tym przedwczorajszym...