W każdej legendzie tkwi ziarno prawdy

Pierwszego zabójstwa, Elżbiety Budnik, dokonałem w Sandomierzu w Poniedziałek Wielkanocny.

Zapraszam was na wiosenny spacer śladami Szackiego. Pisałam już o książce Zygmunta Miłoszewskiego [tu], a teraz Sandomierz opanowany jest przez ekipę filmową, która przenosi na ekran Ziarno prawdy. W końcu panowie (głównie) pojechali na święcone do Warszawy i zniknęły z rynku i ulic taśmy blokujące przejścia.
Już o osiemnastej zdarzało się Szackiemu przejść od zamku do Bramy Opatowskiej, nie napotykając żywego ducha. Jedno z najpiękniejszych miejsc w Polsce było opustoszałe, wymarłe i przygnębiające.
Mam nadzieję, że po ekranizacji gród zatętni życiem, bo to urokliwe miejsce.

- Kawę czy pan prokurator pija? Ciżemkę otwierają o siódmej.[...]
Sala restauracyjna w Ciżemce, jak nazywano znajdujący się w najlepszym turystycznie miejscu miasta - w rynku, przy drodze do katedry i zamku - hotel Pod Ciżemką, była wszystkim tym, czym restauracje w cywilizowanych miejscach przestały być dekadę temu.

Oj, nie polubił Szacki kawy w tym miejscu, za to często zaglądamy do innych knajpek.

Drugie nagranie było z kamery na rynku, obejmującej fragment knajpianej pierzei, przy której mieściły się Ciżemka, Staromiejska, Trzydziestka i ta kawiarnia, co to Szacki zapomniał, jak się nazywa, bo nigdy do niej nie zaglądał.
Dużo ich tu występuje, bo w jednej najlepsza pod słońcem kasza gryczana, w drugiej pyszna latte, a gdzie indziej pizza.

Mnie odpowiada Mała z tego samego powodu, co Szackiemu.
Lokal należał do jego ulubionych, był spełnieniem mieszczańskich marzeń o "bezpretensjonalnie małej kafejce na dole". [...] Siedział w kącie, pił kawę, milczał i czytał Iwaszkiewicza, taki sandomierski snobizm. Iwaszkiewicza albo coś innego, wygrzebanego z księgarenki vis-a-vis.

 Po kawie czas na spacer.
Zszedł na błonia i obok pomnika Jana Pawła II - przy którym kuriozalna tabliczka głosiła, że papież odprawił tu "mszę w obecności odradzającego się rycerstwa" - odbił w lewo i poszedł przez łąkę w stronę trasy na Kraków.

 Oderwał wzrok od spiętrzonych na wiślanej skarpie kamieniczek, od białej bryły Collegium Gostomianum, sąsiadującej z czerwonym ceglanym gotyckim Domem Długosza, od wieży ratusza i schowanej trochę z tej perspektywy sygnaturki katedry. I ruszył wzdłuż drogi, raz po raz zerkając na kojący oko architektoniczny przepych.

Potem wspiął się tajemniczym i mrocznym wąwozem lessowym do kościoła Świętego Pawła i stamtąd wrócił pod zamek, po drodze wchodząc w tłum ludzi opuszczających po mszy kościół Świętego Jakuba.

Doszedł do kościoła i położonego przy nim malowniczo cmentarza, chmury rozwiały się na tyle, że pięknie było widać wzgórze z sandomierską starówką, od którego Szacki oddzielony był teraz łagodnym wąwozem. Miasto wyglądało stąd jak statek dryfujący po zieleniejących błoniach.

 Czując narastającą frustrację, szedł coraz szybciej, minął zamek i kiedy w końcu zatrzymał się pod katedrą, był mocno zdyszany.

Katedra była taka sobie, ani ładna, ani brzydka, dość duża, ceglana gotycka bryła z doklejonymi barokowymi elementami na fasadzie. [...] Najładniejsza część, czyli strzelista sygnaturka, to efekt neogotyckiej przebudowy pod koniec XIX wieku.

 Szacki wiedział, co jest na obrazie, oglądał go w internecie. [...] De Prevot udokumentował żydowskie zbrodnie na sandomierskich dzieciach.

 Obok katedry widnieje opuszczony dworek, w którym dokonał kolejnej zbrodni ktoś, znający historię obrazu.
Stojący pośrodku krzaków piętrowy dworek też był częściowo zarośnięty zielskiem, niszczał tutaj od dekad, aż zyskał tak charakterystyczny dla opuszczonych budynków trupi wygląd. Zzieleniały, z częściowo zawalonym dachem, z pustymi oczodołami okien, wyglądał jak pysk utopca, który wychylił się chwilę z rzęsy, żeby upolować kolejną ofiarę.

...lubił to miejsce i widok rozciągający się z tarasu na zakole niepokojąco szerokiej o tej porze Wisły. Lubił świadomość, że od kilkuset lat ludzie stawali tam i podziwiali ten sam pejzaż. No, może trochę piękniejszy, nieoszpecony złośliwie przez komin huty szkła.


Żegnam na chwilę Sandomierz. Powrócę jeszcze na Świętokrzyski Szlak Literacki, by wspomnieć Wiesława Myśliwskiego. Po mieście oprowadzała was przewodnik-amator...

Wszystkie cytaty kursywą pochodzą z książki Zygmunta Miłoszewskiego Ziarno prawdy wydanej przez W.A.B. w Warszawie w 2011 roku.