Czy tak musiało być?

Nie planowałam dziś kolejnego wpisu, ale dzień tak ważny! Uwaga wszystkich skierowana na Monte Cassino i nieodparcie nasuwają się wspomnienia z ubiegłorocznej wycieczki. Zapraszam na fotoreportaż.

Najpierw karkołomna jazda pod górę i zwiedzamy klasztor. Jego ogrom i piękno każą przystanąć i podziwiać.

Trudno uwierzyć, że chociaż część przetrwała zmasowane naloty i udało się dźwignąć z ruin światowy zabytek kultury chrześcijańskiej.

Wewnętrzne dziedzińce tchnące spokojem, skłaniające do medytacji.

Może te elementy architektoniczne przechowują huk wystrzałów i drżenie góry...

Cudem uratowane wnętrze zachwyca przepychem.

Podziwiam, dotykam, ale wciąż myślę, kiedy ujrzę miejsce, dla którego przyjechałam!

Wychylam się... Jest! Zamglony, oddalony, ale tak bliski! Jedziemy!

Kamienie mówią... O kolejnych atakach, o strachu, o zapale, o piekle, które się rozpętało. Za polski dom, który daleko i w którym gospodarzą już obcy...

Czytam, wołam ich z imienia i nazwiska. Wszystkich nie zdążę, ale niech zauważeni będą choć przez chwilę.

Wszystkim cześć i chwała!

Obiecałam wracać do tematu, bo trwa wrzawa wokół Andersa. Pochyliłam się nad kolejną książką wydaną przez Rzeszowski Oddział IPN - Jerzy Kostiuk Czy tak musiało być? Wspomnienia z zesłania do Kazachstanu i służby w 2. Korpusie (1939-1947).
 Autor opisuje wydarzenia, jakie stały się udziałem jego rodziny po wybuchu wojny. Czytam o deportacji do Kazachstanu, o trudach poniewierki, o głodzie i strachu. W 1942 roku już jako żołnierz Andersa ewakuuje się do Iraku, by w 1944 wziąć udział we włoskiej kampanii. Opis bitwy o Monte Cassino z pozycji żołnierza jest znaczący, ale najbardziej wryły mi się w pamięć słowa dotyczące rzeczywistości powojennej, gdy nikt ich nie chciał! To nie było sielankowe lądowanie na brytyjskiej ziemi. Polacy stali się niechcianym, zdradzonym epizodem. Gorzki los, który pozwolił świętować kilka dni po zwycięskiej bitwie. Polecam lekturę!