Z ziemi polskiej do włoskiej

Jest wyższa od rówieśników, więc siedzi w ostatniej ławce. Czarny fartuszek, tzw. krzyżak, niebieska tarcza na rękawie i koronkowy kołnierzyk. Pochyla się nad zeszytem, co chwilę macza w kałamarzu stalówkę i walcząc z kleksami, stara się kaligrafować: Kolumna Trajana... Uważnie przygląda się biało-czarnej fotografii w podręczniku. Kolumna rośnie, nabiera realnych kształtów...

Długo czekałam na spełnienie tego marzenia, ale zobaczyłam ją i jeszcze wiele, wiele innych włoskich cudów. Tu pisała się historia świata. Tutaj trwa śródziemnomorska fiesta.

Zachwyciło mnie Wieczne Miasto. Czas się zatrzymał i między średniowieczne kamieniczki nie wplątują się szklane wieżowce. W niebo strzelają kościelne wieże, a linię horyzontu łagodzą zarysy kopuł. Dzieło sztuki staje w szranki z kolejnym arcydziełem, jak kiedyś ich twórcy. Zaiste na dobre wyszła miastu ta rywalizacja między największymi umysłami i artystami.

Widok na Forum Romanum. Starożytny Rzym przemówił do mnie najbardziej. Choć Koloseum mniej, a przecież ważne miejsce, bo dopóty włoska stolica trwać będzie, dopóki amfiteatr stoi w całości. Myślałam, że to tutaj był cyrk Nerona, a tymczasem jego miejsce tam, gdzie serce Watykanu, czyli...

Bazylika świętego Piotra. Zobaczyłam grób Piotrowy, nowe miejsce naszego papieża w kaplicy św. Sebastiana tuż obok Piety Michała Anioła, baldachim Berniniego, setki posągów i kilkadziesiąt ołtarzy... Uległam złudzeniu, że bazylika jest niewielka, a mieści przecież 60 tys. ludzi! Podobnie z Placem św. Piotra.

Przysiadłam na Schodach Hiszpańskich. U góry w pomarańczowej kamienicy mieszkała przez pewien czas Marysieńka. A u stóp skromnie przycupnęła Kawiarnia Greco.Tropiłam uparcie poloniki i tym razem udało się!

Tacy znamienici goście tu bywali! A nasz pierwszoligowy wieszcz zajął swoim portretem znaczny kawałek cennej ściany.
Warto wspomnieć, że w okresie rozbiorów polska arystokracja jeździła po Europie, więc i w Italii kupowali pałace i wille, bo tu biednie i tanio było. Włosi chętnie pracowali jako służący (i komu to przeszkadzało?).

Fontanna di Trevi - chwila ochłody, sesja zdjęciowa i opuszczam stolicę, by udać się do najpiękniejszego miasta. Będzie to...

Wenecja! Wprawdzie nie nago i nie na gondoli, ale tramwajem wodnym dopłynęłam do tej włoskiej perły. Oczy łapczywie chwytały widoki, a uszy kierowały się w stronę przemiłej przewodniczki. Oj, nasłuchałam się - o dożach, co to funkcji nie chcieli objąć, bo rujnowało to ich majątek rodzinny; o gondolierach, którzy są najbogatszymi ludźmi, bo płacą podatki "na słowo"; o demokratycznym rozdzielaniu wody między bogatych i biednych (każdy dostawał sprawiedliwie po 2,5 litra); o niedoli dzieci, którym nie wolno mieć rowerków ani rolek; o psiakach, których poduszeczki są zdarte, bo w mieście nie ma trawy...

... i o słynnym Moście Westchnień, który jest mało romantyczny. Łączy sąd z więzieniem i tu po usłyszeniu wyroku przechodził skazaniec. Patrzył przez okienko i wzdychał...
Trudno rozstać się z tym miastem.

Może jeszcze Most Rialto. A gdzie Plac św. Marka?

Zaplanowana audiencja w Castel Gandolfo nie doszła do skutku, więc mogliśmy sobie pozwolić na dłuższą przerwę i napawać oczy widokiem jeziora Albano. Już wiem, dlaczego papieże uciekają w lecie i chowają się w miejscowym klasztorze.

Florencja - jedyna pocztówka z Mostem - Ponte Vecchio.

Asyż świętym Franciszkiem stoi, ale warto też zwiedzić urokliwe zaułki. Uwielbiam takie!

Jeszcze pocztówka z Padwy.  Po zwiedzeniu bazyliki i dotknięciu św. Antoniego usłyszałam, że wracamy na parking. Jakże to? Tu wykładał Galileusz! Tu studiowali Kopernik, Kochanowski, Zamoyski... Pobiegłam, zobaczyłam...
Na zdjęciu domniemany grobowiec legendarnego założyciela miasta - Antenona - doradcy króla Priama. A w drodze powrotnej na Placu Traw wśród kilkudziesięciu posągów znalazłam rzeźbę króla Sobieskiego. Ufff, chociaż tyle...

Czas kończyć wycieczkę. Przekonałam się, że istnieją naprawdę samotne domy wrastające w rządki winorośli i oliwek, z modlącymi się obok cyprysami i kołyszącymi się baldachimami pinii. Chętnie wrócę tu po smaki i zapachy Toskanii. Przecież pogłaskałam florenckiego dzika, a kto to zrobi, powrót ma zapewniony.

Zapraszam na kieliszek tradycyjnego chianti. Jeśli ktoś nie lubi wina (ale to przecież niemożliwe!), to może odrobina limoncelli? Prego:)






Pozostało jeszcze Monte Cassino, ale to miejsce zasługuje na odrębny wpis.